Γιαγιά, ο άνθρωπος που μας έκανε να πιστεύουμε πως μία σοκολάτα αρκεί για να είμαστε ευτυχισμένοι. Ο άνθρωπος εκείνος που μας δίδαξε πως τα άσπρα μαλλιά δε μας εμποδίζουν να δούμε κάποιον πανέμορφο.
Γιαγιά , ο άνθρωπος εκείνος που ενώνει τόσο αρμονικά την παράδοση με τον εκμοντερνισμένο τρόπο ζωής.
Πόσο τυχεροί εμείς που μεγαλώσαμε κοντά με τη γιαγιά , που τρώγαμε τα φαγητά της και νοιώθαμε πολλές φορές τη δύναμη της αγάπης της να ξεπερνά ακόμα και τους ίδιους τους γονείς μας! Εκείνη μας αγκάλιαζε σφιχτά απαλύνοντας κάθε μας πόνο και έδειχνε πάντοτε κατανόηση στην εφηβική μας ορμή. Ο άνθρωπος που μας αγόραζε περιοδικά και τα αγαπημένα μας Μίκυ Μάους κάθε Παρασκευή , όταν μεγαλώναμε με αστείους και παιδικούς ήρωες και όχι παίζοντας βιντεοπαιχνίδια με αίμα και κομμένα κεφάλια, όπως τα σημερινά παιδιά.
Αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος, η γιαγιά. Που ερχόταν πρωί για να μας κρατήσει συντροφιά και να παίξει μαζί μας, αψηφώντας τις όποιες αδυναμίες της μεγάλης ηλικίας. Που έπαιζε μαζί μας και μας μεταλαμπάδευε αρχές και αξίες. Που έκανε το σπίτι να μοσχομυρίζει από τα φαγητά που έφτιαχνε..
Αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος, η γιαγιά… πόσο μου λείπει…