Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη.
Μέσα στη μήτρα μου σε είχα, εννέα μήνες. Όταν σε κοίταξα για πρώτη φορά αισθάνθηκα η πιο πλούσια γυναίκα του κόσμου, ένα τόσο δα πλασματάκι αποζητούσε τη δική μου αγάπη και με είχε ανάγκη.
Να ξέρεις, πως πάντα θα είμαι εδώ για εσένα. Θα ήθελα να με συγχωρέσεις για όλες εκείνες τις φορές που έπεσα σε λάθη και δε σου έδωσα την προσοχή που τόσο είχες ανάγκη. Που άφηνα τον εγωισμό μου να με θολώνει και σου φώναζα δυνατά. Θα ήθελα να γνωρίζεις πως τίποτα σε αυτό τον κόσμο δε θα με κάνει να αποστρέψω το βλέμμα μου από εσένα, τίποτα και κανείς δεν είναι ικανός να με σταματήσει από το να σε αγαπώ.
Ποτέ δε θα ήθελα να σε δω κλαμένο ή πληγωμένο παιδί μου. Ποτέ δε θα ήθελα να πιστέψεις ότι δεν υπάρχει κάποιος που είναι εδώ για εσένα, δε θα άντεχα να πιστεύω πως βυθίζεσαι στη θλίψη και την αγωνία. Εγώ πάντα θα είμαι δίπλα σου, πάντοτε η αγκαλιά μου θα είναι ανοιχτή και θα σε περιμένει. Μη με φοβηθείς ποτέ, αγαπώ αυτό που είσαι και όχι αυτό που θέλει ο εγωισμός μου να είσαι.
Παιδί μου, ποτέ μη φοβηθείς κανένα, ποτέ να μην αφήσεις την κακία των άλλων να δηλητηριάσει την ψυχή σου. Να θυμάσαι πως για εμένα είσαι όλος μου ο κόσμος, ό,τι πολυτιμότερο έχω.
Πάντοτε για εμένα είσαι το σπουδαίο μου παιδί, και τις φορές που πετυχαίνεις και τις φορές που αποτυγχάνεις. Πάντοτε για εμένα είσαι το αγαπημένο μου πλάσμα, ο άνθρωπος για τον οποίο μπορώ να αντέξω, να συγχωρέσω, να ξεπεράσω τα πάντα.
Είσαι το παιδί μου. Και αυτό δε θα αλλάξει ΠΟΤΕ!
Με όλη μου την αγάπη,
η μητέρα σου