Ο Νίκος Σφηνιάς, μαθητής της Β΄ Λυκείου του ΓΕΛ Σφακίων πήρε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία της ποίησης.
Πριν λίγες μέρες έληξε ο διαγωνισμός με τίτλο: Κύπρος-Ελλάδα-Ομογένεια: εκπαιδευτικές γέφυρες που συνδιοργάνωσαν η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Σερρών, η Πρεσβεία της Κύπρου στην Ελλάδα – Μορφωτικό Γραφείο – Σπίτι της Κύπρου, το Υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης (Μακεδονίας-Θράκης) και το Τμήμα Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων της Ελλάδος.
Με ιδιαίτερη περηφάνια πληροφορηθήκαμε ότι ο Νίκος Σφηνιάς, μαθητής της Β Λυκείου του Γ.Ε.Λ. Χώρα Σφακίων , ανάμεσα σ' όλους τους μαθητές των σχολείων Ελλάδας, Κύπρου και Ομογένειας, πήρε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία της ποίησης και με μεγάλη χαρά τον κατευοδώσαμε στο ταξίδι του στην Κύπρο για να το παραλάβει..
Οι καθηγητές του Λυκείου Χώρας Σφακίων παραθέτουν το ποίημα του και του εύχονται να είναι πάντα γερός, δημιουργικός, πλήρης και καλά ταξίδια!
Αλησμόνητες πατρίδες
Ήρθαν…
Όχι, μη! έκαμα να φωνάξω,
μα φωνή δε βγήκε,
σεισμός δεν έγινε.
Περνάνε, με πατάνε, με φτύνουν.
Όχι! Σεβαστείτε, λυπηθείτε!
Μα είχαν καρφώσει
την κόκκινη σημαία στην καρδιά μου.
Με μισούν.
Πως μπορείτε;
Μάνα της Αφροδίτης είμαι εγώ
και της αρχαίας μου πατρίδας θυγατέρα.
Ένα κομμάτι γης, γύρω γύρω θάλασσα
μα στη μέση της πυξίδας.
Πανάρχαιο, ιερό το χώμα μου.
Θεοί και άνθρωποι γεννήθηκαν
και πέθαναν στην αγκαλιά μου, αίμα και δάκρυ ατέλειωτο έχω πιει.
Σμύρνη, Πόλη, Αϊβαλί, μετά εγώ
αλησμόνητες πατρίδες
κρεμόμαστε απ' το κρύο μισοφέγγαρο
και περιμένουμε…
Μισή Ρωμιά, μισή Τουρκιά
νομίζουν με μοιράζουν με το ζύγι,
όμως στα δύο δεν χωρίζεται η ψυχή
και ας πνιγεί ο σταυρός στο αίμα.
Ως πότε;
Σαράντα χρόνοι πέρασαν
κι ακόμη με χτυπούνε.
Άσπλαχνοι, κλέφτες, δολοφόνοι
δεν σέβονται, δεν ξέρουν.
Όχι!
Δεν θα γονατίσω, δεν θα πέσω.
Δεν πολεμώ μονάχη.
Και οι θεοί πολεμούν.
Μη φοβηθείτε εμένα,
αυτούς φοβηθείτε.
Φωνάζουν οι πρόγονοι, ζητούν λύτρωση
ακούω την αρχέγονη ιαχή
“ελευθερία ή θάνατος!”
“ελευθερία ή θάνατος!”
Έλληνες, γιοι θεών.
Μη κλάψετε αν μ' εύρει ο θάνατος
γιατί κι αυτός
πιο σπλαχνικός φαντάζει,
πιο ελαφρύς,
απ' τον αβάσταχτο αέρα της σκλαβιάς.
Κι όμως, έρχονται
Τ' αδέρφια επιστρέφουν.
Το ξέρω.
Το πιστεύω.
Το αναπνέω.
Ζέστανε πια ο αέρας, ήρθε η ώρα,
αρχίζει η γης να σειέται.
Ζυγώνουν οι ημίθεοι.
Δεν κουβαλούν όπλα, μήτε άρματα.
Κουβαλούν θεό,
κουβαλούν πατρίδα,
κουβαλούν δίκιο.
Και τότε, τότε θα δείτε πόλεμο.
Πηγή: http://flashnews.gr/