Aυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια μου θυμίζει αυτό που γίνεται και με την πολιτική. Ενίοτε, θέλοντας να απαξιώσουμε τους πολιτικούς, απαξιώνουμε και τη δημοκρατία. Έτσι, θέλοντας να δείξουμε πόσο απογοητευμένοι είμαστε με το εκπαιδευτικό σύστημα ουσιαστικά φτάνουμε στο σημείο να απαξιώνουμε την αξία της παιδείας.
Τη μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων διάβαζα στα social media πως πέρασαν μαθητές που ήταν παπαγάλοι, πως και το να βγάλεις ένα πανεπιστήμιο δεν είναι και τόσο σπουδαίο, πως υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν τελειώσει ένα πανεπιστήμιο και αυτό δεν καθόρισε τη ζωή τους και γενικά απόψεις που απαξίωναν εν γένει την παιδεία. Συμφωνώ, το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι από τα χειρότερα, ευνοεί τον ψιττακισμό, ωθεί τα παιδιά εκτός σχολείου, τα κάνει να αδιαφορούν για τη μάθηση. Και όμως, οποιαδήποτε γνώση και αν λάβει ένας άνθρωπος στη ζωή του είναι ουσιαστική. Και αυτό μαθαίνεται αρχικά από τους γονείς. Ενισχύεται από τους γονείς. Ενδυναμώνεται από τους γονείς.
Το καλοκαίρι στις διακοπές ήταν ένα κοριτσάκι δημοτικού που μιλούσε τόσο μα τόσο όμορφα που το θαύμασα. Η μητέρα του κάθε βράδυ του διαβάζει βιβλία. Κάθε βράδυ αδιαλείπτως. Στο ίδιο ελληνικό σχολείο με όλα τα παιδιά δεν πηγαίνει και το συγκεκριμένο; Τα ίδια προβλήματα δεν αντιμετωπίζει; Και όμως ο λόγος τους ήταν μεστός, πλούσιος για την ηλικία του και η συμπεριφορά του υποδειγματική.
Με απλά λόγια, όσο απαξιώνουμε στα μάτια των παιδιών μας την ήδη υπάρχουσα προβληματική παιδεία και εμείς δεν καταβάλλουμε προσπάθεια να το εμπνεύσουμε για κάτι διαφορετικό, τόσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν.
Πηγή: https://www.paidi.gr