Το «τι θα φάμε σήμερα» είναι ένα καθημερινό μαρτύριο που ζω όλο το χρόνο. Μιλάμε για θεμελιώδες ερώτημα, ρητορικό, σεξπιρικό, όπως θέλετε πείτε το, που άλλοτε βρίσκει απάντηση και άλλοτε όχι.
Αν έχεις παιδιά ξέρεις καλύτερα από μένα πως το φαγητό της ημέρας είναι ένας μεγάλος μπελάς γιατί πρέπει να είναι σπιτικό, υγιεινό, νόστιμο και αν είναι δυνατόν να μην θέλει ώρες στην κουζίνα γιατί έχουμε και – άλλες – δουλειές . Παρ' όλα αυτά, ως γνήσια μάνα, που δεν θέλω τα παιδιά μου να τρώνε συνέχεια «βρωμιές», ξοδεύω εργατοώρες πάνω από το «τσουκάλι» για να υπάρχει ένα πιάτο φαγητό της προκοπής για όλους μας.
Θα ήθελα, ωστόσο, αυτή η ιστορία του «τι θα φάμε» να λήγει αυτόματα με το που αφήνω την πόλη πίσω μου. Θέλω πραγματικά να αδειάσω το κεφάλι μου από ρύζια, μπρόκολα και λαδερά αυτές τις 15 μέρες, αλλά και από σούπερ φουντς, κινόες, σπιρουλίνες και ένα σωρό φυσικά προϊόντα που πλέον υποτίθεται ότι πρέπει να χώνω και στα λάχανα .
Το μόνο που χρειάζομαι στις διακοπές είναι το περιβόητο fare niente, να μην κάνω τίποτα δηλαδή, το οποίο το ξέρω μια χαρά στη θεωρία, αλλά στην πράξη χωλαίνω. Οι λόγοι που το fare niente πάει περίπατο είναι πολλοί, αλλά ο βασικότερος όλων τα οικονομικά. Το μπάτζετ δεν επιτρέπει πλέον διαμονές σε ξενοδοχείο αρκετών αστέρων όπου σου φέρνουν το φαγητό σαν μωρό με το καροτσάκι στο δωμάτιο, ή που θα κατέβεις στο γκράντε εστιατόριο να φας μεσημεριανό και βραδινό. Επίσης δεν υπάρχει πλέον δυνατότητα να τη βγάζεις κάθε μέρα σε ταβέρνες, όπου μια χωριάτικη κοστίζει 6 ευρώ, γιατί σου χρεώνει στην τιμή και το κύμα που σκάει στα πόδια σου.
Το αποτέλεσμα είναι να κινδυνεύω να με βρει κι αυτό το καλοκαίρι αγκαλιά με την κατσαρόλα και ίσως περισσότερο από άλλες εποχές, καθώς είναι γνωστό τοις πάσι ότι η θάλασσα ανοίγει την όρεξη.
Στη επιτακτική κραυγή «μαμά πεινάω», έχω ρίξει την υγιεινή διατροφή στο πυρ το εξώτερον και απαντώ με αυγά και μακαρόνια. Αυγά βραστά, αυγά μάτια, ομελέτα, στραπατσάδα – αν υπάρχει και κάτι άλλο πείτε το- λύνουν το πρόβλημα της σίτισης, θα ανοίξουν όμως αυτό της χοληστερίνης, που ελπίζω ότι θα πέσει στο πάτωμα, με το «τρέξιμο» του χειμώνα. Μακαρόνια επίσης. Μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα, μόνο με τυρί, με τόνο, πένες, ριγκατόνι 4 τυριά, 2 τυριά, χωρίς τυρί, με κρέμα γάλακτος. Και τα μεσημέρια που δεν θέλει κανείς να γυρίσει σπίτι για φαγητό – και κυρίως εγώ – η λύση είναι το λατρεμένο σουβλάκι. «Πάρτε σουβλάκι να κόψετε την πείνα σας και το βράδυ βλέπουμε».
Για να μειώσω τα σουβλάκια, που αν στρώσω στο δρόμο όσα έχουν φάει τα παιδιά αυτό το καλοκαίρι, φτάνουν Αθήνα, έχω πάντα μαζί μου καβάτζες όπως τοστ και φρούτα. Ζαλώνομαι μια τσάντα με ευφάνταστα σάντουιτς με τυρί, γαλοπούλα, τομάτα, μαγιονέζα. Άλλα με τυροκαυτερή, αυγό – πάλι; – μαρούλι και τυρί, με τόνο και μαγιονέζα, με σαλαμάκι και δεν ξέρω τι, έτσι για να νομίζουν ότι τρώνε και κάτι διαφορετικό.
Η αλήθεια είναι ότι δεν παραπονιέται κανείς. Μόνο εγώ παλεύω με τις τύψεις μου, ευτυχώς όμως για λίγο. Ξέρω καλά πως αυτές τις 15 μέρες είμαι η ντροπή του διατροφολόγου. Όμως το χρειάζομαι. Λέω να προσπεράσω το κλαμπ των τέλειων μαμάδων – ο θεός να τις κάνει – και να μπω σε αυτό τον ξεκούραστων μαμάδων. Έστω για λίγο. Τα γιουβαρλάκια, οι μπριζόλες και τα γιουβετσάκια μπορούν να περιμένουν. Έχω έναν ολόκληρο χειμώνα μπροστά μου να βουτήξω στα ταψιά και τις κατσαρόλες.
Προς το παρόν θα βουτήξω μόνο στη θάλασσα.
Πηγή: http://www.themamagers.gr