Ναι μεν, πρέπει τα παιδιά μας να είναι ευγενικά, όταν συναντούν κάποιον συγγενή η γνωστό να τον χαιρετάνε με ευγένεια, αλλά γιατί επιβάλλεται, έχουν δεν έχουν όρεξη να φιλούν, να πιάνουν κουβέντα, να μιλούν στο τηλέφωνο με όποιον συγγενή μιλάμε εμείς;
Θυμάμαι μικρή, που η μάνα μου ήταν πολύ των τρόπων, να πηγαίνω σε θείες και να αναγκάζομαι να τρώω το γλυκό του κουταλιού που απεχθανόμουν, να το κρατώ μία ώρα στο στόμα μου και να σκαρφίζομαι χιλιάδες τρόπους για να το ξεφορτωθώ, να σκέφτομαι πότε να περάσει η ώρα για να φύγουμε, να βαριέμαι θανάσιμα να μιλήσω μία συγκεκριμένη ώρα στον θείο μου, στη θεία μου που με ρωτούσε για τα μαθήματα και ενίοτε και στη γιαγιά μου που την λάτρευα, αλλά δεν έχεις όρεξη πάντα, είπαμε.
Δεν σημαίνει πως τα παιδιά μας, επειδή είναι παιδιά, έχουν τη θέληση όποτε εμείς επιθυμούμε να χαιρετάνε το σύμπαν και να μοιράζουν φιλιά.
Τα παιδιά μας είναι σαν και εμάς. Όταν το καταλάβουμε αυτό εύχομαι να σταματήσουμε το κλασικό: πες ένα γεια και δώσε και ένα φιλί, και να τα αφήνουμε στην ησυχία τους. Θα μιλήσουν, όταν εκείνα θελήσουν.